خوش دارم كه در نيمه ‏هاي شب، در سكوت مرموز آسمان و زمين به مناجات برخيزم، با ستارگان نجوا كنم و قلب خود را به اسرار ناگفتني آسمان بگشايم، آرام ‏آرام به عمق كهكشان‏ ها صعود نمايم، محو عالم بي‏ نهايت شوم، از مرزهاي عالم وجود درگذرم، و در وادي فنا غوطه ‏ور شوم، و جز خدا چيزي را احساس نكنم.

خدايا! ما را ببخش، گناهاني كه ما را احاطه كرده و خود از آن آگاهي نداريم، گناهاني را كه مي‏كنيم و با هزار قدرت عقل توجيه مي‏ كنيم و خود از بدي آن آگاهي نداريم.

خدايا! تو آنقدر به من رحمت كرده، و آن‏چنان مرا مورد عنايت خود قرار داده‏ اي كه، من از وجود خود شرم مي‏ كنم، خجالت مي‏ كشم كه در مقابلت بايستم، و خود را كوچكتر از آن مي‏دانم كه در جواب اين همه بزرگواري و پروردگاري، تو را تشكر مي‏كنم و تشكر را نيز تقصيري و اهانتي به ساحت مقدست مي‏دانم.

خدايا! مردم آنقدر به من محبت كرده‏ اند، و آن‏چنان مرا از باران لطف و محبت خود سرشار كرده ‏اند كه راستي خجلم، و آنقدر خود را كوچك مي‏بينم كه نمي‏توانم از عهده به درآيم، خدايا! تو به من فرصت ده، توانايي ده، تا بتوانم از عهده برآيم، و شايسته اين همه مهر و محبت باشم.

مناجات شهید چمران......ازها.آی آر